Zorg en Onderwijs: Waarom wij ze verbinden
Zorg en Onderwijs: Waarom wij ze verbinden
Dit verhaal schrijf ik niet omdat ik boos ben op het onderwijs of de zorg. Ik schrijf het omdat ik dagelijks kinderen, ouders en professionals zie die vastlopen in een systeem dat hen geen ruimte geeft. En omdat ik óók zie dat het anders kan. Wat volgt is rauw en eerlijk. Maar ook hoopvol, want er groeit iets nieuws.
Het kind komt nooit alleen
Bij Onbeperkt 1911 geloven we dat zorg en onderwijs niet los van elkaar bestaan. Een kind brengt altijd zijn hele systeem mee: lijf, verhaal en zenuwstelsel. Alleen als we naar dit geheel kijken, kunnen we écht ondersteunen.
Dit is waarom wij zorg met onderwijs verweven. En dit is ook wat we zoeken in partnerschappen: mensen en organisaties die niet alleen begeleiden, maar ook durven luisteren, vertragen en aanwezig zijn. Want onderwijs en zorg horen niet naast elkaar te staan, maar met elkaar verweven te zijn, zodat een kind zich niet hoeft te splitsen om te passen.
We geloven in de kracht van eigen ritme, in zelfgekozen richting, en in kleine initiatieven die groot durven denken.
Wat we zien in het systeem
Onderwijs ademt controle, niet vertrouwen
Net als de zorg is het onderwijs verslaafd geraakt aan beheersing: rapporten, toetsmomenten, inspectiekaders, eindnormen. Maar leren, écht leren, laat zich niet vastzetten in een Cito-score.
Cognitie boven alles
Het systeem beloont taal en rekenen, maar vindt nauwelijks ruimte voor creativiteit, zintuiglijk leren, sociale intelligentie en innerlijke groei. Kinderen die niet binnen de lijntjes passen, krijgen bijles of een etiket.
De klas sluit vaak niet aan bij het kind
Veel kinderen moeten zich voegen naar een tempo en structuur die niet passen. Hun gedrag wordt dan bestempeld als probleemgedrag, terwijl het vaak een noodsignaal is: “Ik word niet gezien zoals ik ben.”
Leerkrachten lopen op hun tenen
Niet vanwege de kinderen, maar door de druk van methodes, toetsen en administratie. Net als zorgverleners raken ook zij uitgeput, niet door het hart van hun werk, maar door de vorm.
Ouders als bondgenoten
Te vaak worden betrokken ouders gezien als lastig. Terwijl juist zij het kind het beste kennen. Ouders horen geen bezwaar te zijn, maar partners in zorg en leren.
Er groeit iets nieuws
Agorascholen, leerpleinen, kleinschalige initiatieven: er is beweging. Er ontstaan plekken waar kinderen weer eigenaar mogen zijn van hun leerproces. Waar zorg en leren samenvallen in aanwezigheid, veiligheid en ritme.
De kernvraag:
Wat als onderwijs weer een plek wordt waar je niet gevormd wordt naar het systeem, maar waar het systeem zich vormt rond wie jij bent?
Waar we voor pleiten
Onderwijsbeleid ademt te vaak korte termijn.
Beslissingen volgen politieke druk en verkiezingscycli, terwijl echte ontwikkeling tijd, relatie en vertrouwen vraagt. Preventie en rust verdwijnen uit beeld zodra meetbaarheid en kostenbesparing centraal staan.
Wij kiezen een andere koers. Vanuit de praktijk. Vanuit relatie. Vanuit vertrouwen dat kinderen leren in verbinding.
Wat we hopen? Dat deze beweging ook van bovenaf gesteund gaat worden. Niet alleen in woorden, maar in beleid.
Want ons tekort is geen geldtekort. Het is een systeemtekort.
Een tekort aan ruimte, vertrouwen en moed om af te wijken van de standaard.
We hebben geen nieuw model nodig.
We hebben ruimte nodig om mens te zijn.
Voor kinderen. Voor ouders. Voor iedereen die werkt met hart en hoofd.
Misschien herken je dit. Misschien voel je de pijn, of juist de hoop.
Wat wij bij Onbeperkt 1911 geloven, is dat we het niet alleen hoeven doen. Dat zorg, onderwijs, ouders en kinderen sámen een nieuwe weg kunnen maken.
Een weg waar ruimte is om mens te zijn. Om te leren. Om te leven.
En misschien begint die weg wel hier: door eerlijk te durven zien wat er niet klopt, én door samen te bouwen aan wat wel kan.
💜 Team Onbeperkt 1911